Nihayet oğluşumuza kavuştuk.

Evet saatlerce bekledikten sonra ameliyathaneye alındım. Önlüğüm, bonem hazırım. Hemşire aldı beni, eşime el salladım ve kavuşma anı için asıl geri sayım şimdi başladı.
Ameliyathane buz gibi. Titriyorum. Hem soğuktan hem heyecandan. Hemşireler beni hazırlıyor. Az sonra anestezi ekibi gelecek. Evet ekibi diyorum çünki hastanede kimse bir işi tek başına yapmıyor. Her işin bir ekibi var. En az 2 kişiden oluşuyor ekipler.
Neyse.Öyle titriyorum ki bana sıcacık pikeler getiriyorlar. Sırtıma, dizlerime örtüyorlar. Çok rahatlıyorum. Hemşire müzik isteyip istemediğimi soruyor. Şaşırıyorum önce ama hemen " tabi ki isterim " diyorum. " Ne tür müzik " diye soruyor. " Klasik müzik olsun lütfen "diyorum. Gerçekten saniyeler sonra müzik başlıyor. Rüya değilmiş;)
Derken anestezi ekibi geliyor. Biri başımı ve omuzlarımı serbest bırakıp, öne doğru iyice eğilmemi söylüyor. Önce zorlansam da bir kaç deneme sonrası yapmayı başarıyorum. Bir diğer anestezist iğneye başlıyor. Ve işte o belli belirsiz sızı. Belimden aşağı hafif bir sıcaklık, sonra bacaklarımda hafif bir karıncalanma ve oturur pozisyondan yatar pozisyona geçiriyorlar beni. Epidural anestezi kısmı da tamamdır.
Zamanı saate bakmama rağmen tam kestiremiyorum. Muhtemelen 3-5 dakika sonra da doktorum içeri giriyor. " İyi misin Kadriye'cim? Hazırsan başlıyorum " diyor. Değilim desem bekler mi acaba? Ama yok. Şansımı zorlamayayım. Hazır uyuşmuş ve birşey hissetmiyorken başlasın ve mutlu sona ulaşalım.
Başlıyor. Anestezi altında da olsa insan anlıyor neler yapıldığını. Sadece acı hissetmiyor. 1-2 dakika sonra " eşim gelsin artık " diyorum. Ve hemşirelerden biri gidip eşimi getiriyor.
Ben eşimi görünce rahatlıyorum. Ama o beni görünce titriyor. Öyle heyecanlı ki inanamıyorum. Korkuyorum ve " hayatım istersen çık, belki dayanamazsın, bak sakın bayılayım deme " diyorum.
Ama yok. Kısa zamanda toparlanıyor ve elimi sımsıkı tutuyor. Ve bir kaç dakika sonra minik bir ağlama sesi geliyor kulağımıza. Demir ağlıyor ben ondan daha fazla ağlıyorum. Allahım şükürler olsun. Ağzımdan sadece " iyi mi? Cevap verin iyi mi? Herşey yolunda mı? İyi mi? " soruları çıkıyor. Akın elimi daha sıkı tutuyor ve "hayatım gayet iyi oğlumuz. Sakin ol " deyip alnıma bir öpücük konduruyor. Ben önümdeki örtüden Demir' in ilk bakımlarını yaptıkları yeri göremiyorum. Neyseki 2 dakika sonra hemşire Demir' i kundak yapıp başucumda oturan eşimin kucağına bırakıveriyor. Ohhh mis gibi oğluşum, yakınımda, babasının kucağında. Eşimin Demir' le ilk kucaklaşması. Gülmemek için zor tutuyorum kendimi. Bir tutuşu var ki Demir' i. Korkulu, heyecanlı.. O an aklıma bir makalede okuduğum şu paragraf geliyor.
Araştırmalar, doğumda bulunan veya doğumdan hemen sonra bebeklerini kucaklarına alıp sevip okşayan babaların çocuklarına daha güçlü bağlarla bağlandıklarını göstermiş.
Amin diyorum seslice...






- Posted using BlogPress from my iPhone

Location:New York,ABD